شعر غم نامه جنگل از کجوری نفتچالی
شعر غم نامه جنگل از کجوری نفتچالی
در دشت آرزو فلك خنـــــــده مي كنـــــــــد ؟
بركوه و دشت زمين بشر فتنه مي كنــــــــد
من از غم سپيدار بلند مويه مي كنــــــــم
آن دشت سبز و دره به من خنده مي كند
من زير پاي ممرز و توسكا نشستـــــــه ام
كهلو جسا رتي نمود به من نوحه مي کند
افرا كه قد خميده شد ، دل به شهـــــــر زد
شهري كه با وجود ش هزارفتنه ميكنـــــــد
قمري به باغ ميرو د عندليب زند پر پـــــــــر
زبعد اين همه محنت كجا لانه مي كنـــــــد

ادامه مطلب